Aquilegia vulgaris

De wilde akelei is een vaste plant die zeker niet in je border mag ontbreken. En daar zijn verschillende redenen voor. Om te beginnen is het een vroege bloeier, die al vroeg in mei het vuurwerk geeft waarvoor je normaal tot de zomer moet wachten. Er staat al heel wat in bloei vandaag, maar de meeste vaste planten gaan toch nog niet deze overtuigende proportie aannemen.

Aquilegia heeft prachtige bloemen, in heel uiteenlopende vormen en kleuren. Op de foto's zie je 'Ruby Port' en 'Nora Barlow', met pomponachtige bloemen. Bijen en vlinders zijn er dol op. Omdat de akelei zich graag uitzaait en zich eenvoudig kruist, krijg je spontaan nieuwe kleurencombinaties. Dat is lekker spannend, tenzij je rigoureus op kleur aan het werken bent. Ik moet er eerlijkheidshalve ook bijzeggen dat dat uitzaaien belangrijk is, omdat de plant op zich nogal kort leeft.

 

Al even bijzonder als de bloemen van deze akelei, is het blad. Dit is blauwgroen, en bestaat uit drie grote lobben. Het blad zit aan de basis van de plant, aan een dun steeltje, waardoor het al vroeg in het voorjaar de grond sierlijk bedenkt. De bloemen steken er dan op hun hoge stengels bovenuit.

Tenslotte is het een gemakkelijke plant. Die geen volle zon hoeft, en die het ook in halfschaduw goed doet. Hij kan zowel tegen vocht als tegen droogte, en is dus helemaal niet veeleisend in standplaats.

Myosotis sylvatica

Planten zijn leuk om wat ze zijn. Maar soms zijn ze dubbel leuk, omwille van hun naam. Het bosvergeet-mij-nietje, is er zo één. The woodland forget-me-not. En vaak krijg je er dan een heel verhaal bij, zoals de ridder in de Middeleeuwen die dit bloemetje voor zijn geliefde wil plukken en door zijn zware harnas in het water valt. Voor hij verdrinkt werpt hij haar nog snel de bloemen toe, samen met zijn laatste woorden : "vergeet mij niet!"

De wetenschappelijke naam toont je dan weer dat het niet altijd Latijn hoeft te zijn. Want Myosotis komt van de Griekse woorden Myos (muis) en Otis (oor). Blijkbaar lijkt het zacht behaarde bloemetje op muizenoortjes. Ze zijn in elk geval even klein. Sylvatica wijst er dan weer op dat deze tweejarige in het bos groeit. 

En nu dus in mijn tuin. Deze blauwe schatjes met hun gele oogje moeten zijn overgewaaid. Het is in elk geval de eerste keer dat ze me opvallen. Ze staan er nu al enkele weken, en bloeien in principe tot in juli door. In het begin hadden ze de plaats voor hen alleen, maar ondertussen geraken ze wat overwoekerd. Dus heb ik er nog snel een foto van gemaakt, voor ik ze binnenkort uit de grond haal, en in een ander tuindeel plant. In de hoop dat ze zich daar uitzaaien. Want deze tuinontwerper wil ze natuurlijk op de juiste plaats.

           

detuinontwerper.be : Project "Donkie & Froefroe"

Dit is het tweede project dat erg te lijden heeft gehad onder de regenweken van maart en april. De tuin was zo mogelijk nog drassiger dan die van Project "De Pillecyn", en er moesten honderden haagplantjes de grond in : meidoorn, veldesdoorn, beuk en kamperfoelie. De laatste staan in pot en konden nog wel wachten. Maar de eerste drie moesten er voor het knoppen in, en dat werd een race tegen de tijd.

Bij de aanleg van de hagen moest de tuinaannemer werken in een modderbad. De machines reden zich voortdurend vast. De haagjes staan nog steeds schots en scheef, omdat ze de weken erna gewoon wegzakten. Maar er komen nog paaltjes en draad om ze weer mooi recht te krijgen.

En dan kregen we plots erg warm weer, en droogte. De modderkorst droogde zichzelf op tot beton. Een hard, gespleten maanlandschap. Of hoe een tuinaannemer de speelbal kan zijn van de weersomstandigheden. Alles werd opnieuw gefreesd om te kunnen inzaaien. Ondertussen zijn ook de wintergroene hagen aangeplant, en zijn de andere haagjes in knop gekomen. De eerste tekenen van groen in een nieuwe tuin. Nu nog wachten tot het gras doorkomt... 

Op de plantenzones moet zo snel mogelijk houtschors komen, zodat de grond eronder minder extreem opdroogt en het bodemleven zijn werk kan doen. Zelf kan ik nu de tweede fase beginnen voorbereiden en op zoek gaan naar geschikte beplanting voor de verschillende tuindelen.

  

  

  

Rhododendron 'Cunningham's White'

De laatste dagen heeft de tuin zo'n enorme sprong gemaakt. De beukenhaag stond op één dag bijna helemaal groen, de oranjebloesem vult plots de tuin met zijn hemelse geur, de akeleien reiken ineens verrassend hoog en tonen hun eerste bloemblaadjes. Maar als ik er één plant moet uitkiezen die deze week alle aandacht verdient, dan is het toch deze oude dame.

'Cunningham White' is een Rhododendron hybride, verkregen door kruising van Rhododendron caucasicum x ponticum 'Album'. Voor de bloemen open gaan zijn ze lichtroze in hun knop, daarna vol wit. De combinatie van beide kleuren vind ik wonderlijk subtiel, en nu staat deze Rhododendron dan ook op zijn mooist. Als alle knoppen open zijn, is hij enkel nog wit. Al zorgen de kleine geelbruine vlekjes ook dan nog voor een bijzonder element.

Deze cultivar wordt zo'n anderhalve meter breed en hoog, en heeft langwerpig, donkergroen blad. Rhododendron houdt van gefilterd licht, niet van een hete middagzon.  En van zure grond. Maar 'Cunningham White' groeit ook op minder zure gronden, en is daarom breder toe te passen. Een echte aanrader.

  

Hyacinthoides hispanica

Heb je ooit ergens in het najaar de moeite gedaan om de kleine bolletjes van de Spaanse boshyacint in de grond te steken? Dan geven ze jou dat vandaag dubbel en dik terug met een frisse toets in de tuin.  

Hyacinthoides hispanica wordt zo'n 35 centimeter hoog en bloeit op flink rechtop staande steeltjes.  Daarin verschilt deze stinzenplant met de gewone boshyacint (Hyacinthoides non-scripta), waarvan de steeltjes doorbuigen. Ze bloeit bij mij al een tweetal weken, en in principe gaat dat tot in juni door. Ik hou het meest van de zachtroze variant, maar je hebt ze ook in het wit, lila en vooral in het blauw.

Je plant zo'n 15 stuks per vierkante meter, maar dat mogen er ook minder zijn.  Want omdat ze verwilderen kan je ze dan jaar na jaar met meer zien opduiken. Officieel horen ze thuis in een wat schaduwrijke omgeving. Van nature groeien ze namelijk in het bos onder de bomen. Hier staan ze echter in plantvakken in het terras. Onbeschut in volle zon. Moeilijk kan je dit juweeltje dan ook niet noemen ...