detuinontwerper.be : Project "Desoleil"

Een nieuw project! De meeste van mijn ontwerpen komen in de realisatiefase, en ik ben blij dat ik toch ook weer wat tijd aan de tekentafel kan doorbrengen. (Al moet ik bekennen dat ik aan mijn eigen tuin ook nog flink wat tekenwerk heb.)

De tuin ligt in een rustige woonwijk, aan de rand van de stad. De opdrachtgevers willen graag een meerjarenplan. Een eindplaatje waar ze in fases naartoe kunnen werken. Er moet meer hoogte komen in de tuin, wat meer avontuur, beplanting, bloemen, geuren, ...

Maar ook weer niet te veel. De kinderen zijn negen en zes, en moeten de eerste jaren nog in de tuin kunnen ravotten. Daarbij wordt in eerste instantie aan een nieuwe trampoline gedacht, of eventueel een ander speeltuig. Daarna willen ze de speelruimte zelf innemen met een zithoek, een haard eventueel, een buitenkamer om te verpozen en te genieten van een goed glas.

Belangrijk is om bij elke nieuwe stap het eindpaatje in het achterhoofd te houden, zodat geen onnodige werken worden gedaan of zotte kosten gemaakt. Best wel handig om zo een masterplan voor jouw tuin te hebben.

 

Salix alba 'Vitellina'

De eerste bloesems staan aan de bomen, Forsythia brengt kleur in de tuin en de Magnolia zorgt voor vuurwerk. In onze prairieborder staat de Echinops al tien centimeter boven de grond, is de Aquilegia in gang geschoten en beginnen de buren te volgen. En toch wil ik het gewoon nog even over de kleur van twijgen hebben. 

Reden daarvoor is een tuinbedrijf bij ons in de buurt, waar een laan van Salix alba al heel de winter mijn aandacht trekt. Bij het minste zonlicht kleuren de twijgen in de verte op en dat is telkens weer een lust voor het oog. Ik ga hier nu geen reclame maken voor de concurrentie, maar die schietwilgen, die zijn toch echt een schot in de roos. 

Zelf heb ik eerlijk gezegd nog geen ervaring met deze soort en dus ben ik op het internet op zoek gegaan. Wat me opvalt is dat ze vaak nogal kort tegen de grond geknot worden. Zo heb je weinig boom en veel twijgen. Zelf zou ik dat niet snel doen, want dan kan je even goed Cornus plaatsen. Ik zou gaan voor een ietwat hogere boom, die met zijn ovale takkenstructuur voor een kleurrijke architectuur zorgt.

Salix alba 'Vitellina' wordt ook bindwilg genoemd, en kan tot 18 meter hoog worden. Dat gebeurt natuurlijk niet als je hem knot. Hij heeft geelrode twijgen, lancetvormige bladeren en in de lente verschijnen gele katjes. Hij houdt van drassige grond en kan gerust even onder water staan. Maar ook op drogere plaatsen staat hij zijn mannetje.

Hieronder nog een bijzonder exemplaar in de tuin van Beth Chatto :

    

Oudolf Hummelo

Waw, wat een boek! Wat een ongelofelijk wonderlijk boek!

Noel Kingsbury is journalist, wetenschapper en tuinontwerper en publiceerde samen met Oudolf al enkele boeken. En deze keer schreef hij een echte klepper. Driehonderd pagina's lang ben ik van de planeet geweest. Of net op de planeet, diep dwalend door Piet Oudolfs "geïdealiseerde natuur".

Dit is geen tuinboek, maar een levensverhaal. Het verhaal van een gepassioneerde "plantsman" en zijn straffe madam. Van hun moeilijke jaren, hun boeiende pad, tot aan de sterrenstatus die Piet Oudolf vandaag in zijn kunst en métier heeft bereikt.

Het is een boek over een generatie trendsetters, Piet Oudolf, Rob Leopold, Henk Gerritsen, Ton ter Linden, ... Nederlanders die de eeuwenoude Engelse dominantie in de tuinkunst wisten te doorbreken en de agenda van de komende jaren bepaalden.

En het is een boek over een uiterst fragiele kunstvorm. Waarbij de kunstenaar met levende materie aan de slag gaat. Waarbij zijn vakmanschap een verbond tracht te sluiten met de grillen van de natuur. Waarbij hij een immense sculptuur creëert die blijvend evolueert, verrast en ontroert.

Het is een lijvig boek, maar laat je hierdoor zeker niet afschrikken. Het is goed geschreven, het verhaal sleept je mee, en het is rijkelijk voorzien van schitterende foto's.

Coming soon in this theater

Vorige week zag ik de eerste bloemknoppen van mijn gloednieuwe Magnolia x soulangeana door hun schubben breken. Het vuurwerk kan stilaan gaan beginnen.

Sindsdien zie ik overal Magnolia's de lente aankondigen. En het moet gezegd, de meeste staan al een pak verder dan onze kleine. Nog geen echte bloei, maar wel al vele vrije knoppen. Ik vraag me af of dat komt omdat mijn Magnolia nog jong is, omdat hij deze winter verplant werd, of gewoon door zijn standplaats. Want op onze oprit staat hij redelijk onbeschut en vol in de westenwind die van over het weiland komt.

In elk geval, nu wordt het hartje vasthouden. Want van zodra de knoppen niet langer beschermd worden door hun behaarde schubben, zijn ze niet meer vorstbestendig. Dus aan Koning Winter : nu geen macho gedrag meer aub!

    

Ophiopogon japonicus 'Minor'

Rara ... welk plantje hebben we hier?

Zijn Nederlandse naam spreekt tot de verbeelding : Slangebaard! Ophiopogon japonicus is een bodembedekkende vaste plant, met een grasachtig voorkomen. Hij is wintergroen, wordt tussen de 5 en 15 cm hoog, en bloeit van juli tot oktober. Ophiopogon niger, het zwarte broertje, wordt gemakkelijk 10 cm hoger.

De manier waarop ik hem hier op deze foto's presenteer, lijkt misschien wat eigenaardig. Bosachtig, slordig, zanderig ... Hij is hier dan ook niet toegepast in een ontwerp, maar in een experiment.

Dit Japans slangengras werd me door een kweker aangeraden voor in het ontwerp van mijn eerste Japanse tuin. Die lag in een bosrijke omgeving met een zure grond. Omdat je op het internet vaak leest dat dit plantje zon verkiest, heb ik er enkele stuks van gekocht, en onder mijn linden geplaatst. Elk plantje wat dieper de duisternis in, om te kijken hoe ver ik kon gaan. En hij doet dat prima. Hij ziet er nog steeds kiplekker uit, en in de komende maanden zal ook blijken of hij voldoende uitbreidt. Want in het voorjaar krijgt dit plantje normaal zijn nieuwe uitlopers.

Uiteindelijk is hij echter nooit in de Japanse tuin terecht gekomen. Wegens te duur. Gaat vaak over de 2 euro per stuk en je moet er flink wat voorzien om een mooi effect te hebben.