Themodernjapanesegarden
Na het lezen van dit boek was ik toch wel even stil...
Oké, het duurt even voor je er in komt, met een Europese geest. Als wij niet kunnen kiezen tussen een rode of een witte bloem, dan plaatsen we ze gewoon allebei. Engelse charme, of Franse formaliteit? We combineren dit gewoon even. Want kiezen is verliezen, en dat doen we nu eenmaal niet graag.
En dan plots die Japanse zuiverheid. Een tuinontwerper die samen met zijn opdrachtgever een strenge keuze maakt en zich daar resoluut aan houdt. Alle focus op één object, volledig uitgepuurd vanuit elk mogelijk gezichtspunt.
Dat was voor mij dus even wennen. Boeiend, jawel, maar meteen warm worden deed ik er niet van. En dan, met elke pagina die ik omsloeg, groeide ik erin. Ik begon het echt aan te voelen. Als in een meditatieve trance.
Op de pagina's 68-71 vind je voor mij het meest sprekende voorbeeld. Eén Japanse kerselaar (Prunus subhirtella) naast enkele zwarte keien. Het huis is er als het ware rond gebouwd en elk raam, elke zichtpunt geeft je een fragment van de boom. Nooit meer dan dat. Als je hem helemaal wil zien, moet je de tuin in.
Een Japanse tuinarchitect wil namelijk voldoende ruimte laten voor de verbeelding. Niet alleen in plaats, maar ook in tijd. De kerselaar bloeit slechts enkele weken. De eigenaar zal er eerst maanden naar uitkijken, en er dan maanden met voldoening op terugblikken. Als dat niet straf is...
Ik ben dus gepakt en zou er uren over kunnen schrijven, maar ik houd misschien beter nog wat inspiratie over voor later. En wie er volop voor wil gaan, kan ook altijd het boek zelf lezen. Het is niet zo'n toegankelijk boek als de vorige twee die ik besprak. In het Engels om te beginnen, en ook wat meer in de diepte. Maar een goede motivatie brengt je overal ;-)
En dan plots die Japanse zuiverheid. Een tuinontwerper die samen met zijn opdrachtgever een strenge keuze maakt en zich daar resoluut aan houdt. Alle focus op één object, volledig uitgepuurd vanuit elk mogelijk gezichtspunt.
Dat was voor mij dus even wennen. Boeiend, jawel, maar meteen warm worden deed ik er niet van. En dan, met elke pagina die ik omsloeg, groeide ik erin. Ik begon het echt aan te voelen. Als in een meditatieve trance.
Op de pagina's 68-71 vind je voor mij het meest sprekende voorbeeld. Eén Japanse kerselaar (Prunus subhirtella) naast enkele zwarte keien. Het huis is er als het ware rond gebouwd en elk raam, elke zichtpunt geeft je een fragment van de boom. Nooit meer dan dat. Als je hem helemaal wil zien, moet je de tuin in.
Een Japanse tuinarchitect wil namelijk voldoende ruimte laten voor de verbeelding. Niet alleen in plaats, maar ook in tijd. De kerselaar bloeit slechts enkele weken. De eigenaar zal er eerst maanden naar uitkijken, en er dan maanden met voldoening op terugblikken. Als dat niet straf is...
Ik ben dus gepakt en zou er uren over kunnen schrijven, maar ik houd misschien beter nog wat inspiratie over voor later. En wie er volop voor wil gaan, kan ook altijd het boek zelf lezen. Het is niet zo'n toegankelijk boek als de vorige twee die ik besprak. In het Engels om te beginnen, en ook wat meer in de diepte. Maar een goede motivatie brengt je overal ;-)
