Herfstkleur / Lucky shot

Terwijl we genieten van het laatste zomerweer, zie je links en rechts al een eerste herfstverkleuring.  Net zoals vorig jaar kondigt mijn pioen in pot als eerste de herfst aan. Maar dit jaar staat ze op een andere plaats, en zorgt ze voor een heel ander effect.

Eerst iets over mijn pioen zelf. Ik heb het eerste jaar dat we hier woonden drie pioenen uit een border gehaald en herplant. Twee staan in de schaduw onder de krulwilg, tussen buxus en hibiscus. De andere zette ik in een pot, eerst onder dezelfde krulwilg en later in volle zon naast de garage. Die laatste heeft dit jaar geen bloem gegeven, maar maakt dit vandaag goed met een schitterende herfstkleur. Terwijl de andere twee gebloeid hebben, maar vandaag nog steeds de kleur van hun buurman buxus hebben.

Dan iets over de combinatie. Ik zat met drie potten waar ik een nieuwe plaats voor zocht. Ik heb ooit een jasmijn gekocht, in een tijd dat ik niets van planten kende en vergat bij te houden wat de exacte soortnaam was. In een tijd dat ik metalen potten mooi vond op mijn moderne terras. De plant is ondertussen twee maal mee verhuisd en de pot begint stilaan door te roesten. De Chinese papierstruik had nood aan een grotere pot, en er stond nog een lege naast de jasmijn. En toen heb ik er de pioen maar voorgezet.

Zonder een specifiek kleurplan in mijn hoofd, of enige andere intentie. En als ik vandaag mijn tuin binnenrijdt, dan zie ik als eerste deze prachtige combinatie. Een lucky shot. Het geelgroene van de jasmijn, met haast eenzelfde kleur van de bamboe tegen de garage. Het donkergroene van de papierstruik, dat zich herhaalt in de escalloniahaag. En dan de pioen, die prima accordeert met de gevelsteen van de garage...

   

Eupatorium rugosum

De twee vaste plantenborders in project "Donkie & Froefroe" hebben in hun eerste levensjaar geen onvergetelijke indruk gemaakt. Een natte juni, een grond die zichzelf nog moet zetten na het verwijderen van heel wat steenpuin, en heelder families wilde konijnen die handig misbruik maken van het kleine hartje van de opdrachtgevers.

Maar ook als het totaalplaatje er nog niet staat, kan je toch al genieten van de details. Lysimachia ephemerum doet het goed, Achillea millefolium, Gaura Lindheimeri (wie had dat anders verwacht) en Eupatorium rugosum.

Die laatste ziet opvallend groen voor de "Chocolate" cultivar die ik had voorzien, en is nog lang niet zo bossig als hij hoort te zijn. Maar zijn bloempjes zijn wonderlijk mooi en hij trekt tientallen dagpauwogen aan.

Leverkruid, of koninginnenkruid, is een hoge plant die makkelijk één meter haalt.  Hij is oersterk, en heeft zijn moeilijke start meteen genomen. Hij staat graag wat vochtig, en bloeit van augustus tot oktober. Je knipt hem na de winter terug.

    

detuinontwerper.be : Project "Koning Albert"

Het huis is bijna klaar en binnenkort kan er verhuisd worden.  Ook de woningen van de buren zijn voldoende ver gevorderd, zodat de hoogteverschillen duidelijk zijn. En dus zijn we - anderhalf jaar na de eerste ontwerpen - met de aanleg van de tuin gestart.

Ik moet bekennen dat ik wat zenuwachtig rondliep, de laatste weken. Het is mijn eerste ontwerp met keermuren, en de berekeningen die eraan vooraf gingen waren een flinke stretch. Ook de keuze van de materialen bleef tot het laatste moment een zware dobber. Ik streef naar zo veel mogelijk uniformiteit, zodat de materialen niet gaan overheersen. Uiteindelijk hebben we beslist om het terras in betontegels te leggen, zodat ze aansluiten bij het beton van de keermuren.

Maar aan het terras zijn we nog niet toe. De voorbije week werden eerst de keermuren geplaatst, en dat is een monnikenwerk met zware materialen. Elk L-profiel is 40 cm breed, en de elementen moeten naadloos op elkaar aansluiten. De bovenlijn vormt halverwege nog een kleine knik, en die moeten we deze week nog nivelleren.

Nu de keermuren er staan, ben ik van mijn zenuwen verlost. Ik zie dat het een sterk ontwerp is, dat het huis naadloos verbindt met zijn omgeving. Ik kijk al uit naar wat nog komen gaat... 

    

    

Buiten is het groen (dixit Henk Gerritsen)

Ik mag nogal eens enthousiast worden over een goed tuinboek en druk me dan uit in zo veel superlatieven, dat het lastig wordt als ik wat later een boek wil aanprijzen dat nóg beter is. Uiteindelijk gelooft niemand me nog. En toch ben ik aan mezelf - en Henk Gerritsen - verplicht om deze keer echt alle registers open te trekken. Want "Buiten is het groen" is gewoon het allerbeste tuinboek dat ik tot vandaag heb gelezen.

In feite is de basisstelling van dit boek heel eenvoudig. Zet een plant waar hij hoort, en je krijgt er enkel liefde van. Als je een wonderlijke tuin wilt zonder je suf te werken of duf te ergeren, zet dan elke plant in een biotoop die vergelijkbaar is met waar je hem in de natuur terugvindt.

Maar ja, we laten ons niet graag beperken, en zetten al eens een vochtminnende plant op een drogere plaats omdat hij toch zo mooi past bij de plant ernaast. En voor we het weten mogen we hem in een warme zomer elke dag water geven. Dit boek weet je echt te overtuigen om zoiets dus niet te doen.

Elke tuinontwerper werkt vanuit zijn eigen energie (tenzij hij er snel een plan doordraait om met de aanleg zijn boterham te verdienen). Sommigen worden gedreven door ruimtelijke effect, anderen door kleur of door de textuur van beplanting. Henk Gerritsen vertrekt vanuit een diepe passie voor de natuur.

Hij heeft een groot deel van zijn leven in die geliefde natuur doorgebracht, op zoek naar planten. Naar kennis over hun leefwijze, om er later mee te experimenten in zijn eigen tuin. Hij heeft leren denken als de natuur, vertelt zijn verhaal als was hij moeder natuur zelve, en doet dat allemaal zo grondig en gestructureerd dat hij een standaard werk heeft geschreven dat de geschiedenis ingaat. Maar ook zo fijnzinnig en humoristisch dat het leest als een trein!

Het mooie aan een job als tuinontwerper, is dat je veel kans maakt om gelukkig oud te worden. Henk Gerritsen stierf echter veel te snel. Ik heb hem persoonlijk nooit gekend, maar na het lezen van dit boek zie ik die man graag.