detuinontwerper.be : Project "Sparring Partner"

 

De opdrachtgever is zelf tuinaannemer en heeft heel wat ideeën die hij gerealiseerd wil zien. Ik loop mee als sparring partner en samen dagen we elkaar uit. De lat ligt hoog, want zijn tuin is zijn visitekaartje.

De grote lijnen zijn gekend : een houtopslag in de lange doorgang, prairieborders, Ierse natuursteen en platines als verharding, achteraan een kippenren, veel inheemse beplanting, en voldoende vrije ruimte voor de hond. Maar wat welke plaats krijgt en welke beplanting er precies komt, bekijken we stap voor stap.

De eerste stap is het terras. In mijn initiële voorstel had ik over het hoofd gezien dat het huis geen rechthoek is, maar een trapezium. Van de tuin was me dat opgevallen, maar van het huis niet. Toen de opdrachtgever zijn rechthoekige terras begon uit te zetten, vloekte dit enorm. Dus hebben we samen beslist om het terras dezelfde (schuine) lijnen van het huis te laten volgen.

De Ierse natuursteen die de basis van het terras vormt, is dezelfde steen als in de keuken. En de platines van de doorgang worden voor- en achteraan het terras herhaald. Zo beperken we het aantal materialen en creëren we eenheid. De verharding wordt verzacht door de prairieborders en - aan de andere kant - een haagstructuur met drie appelboompjes.

Wordt vervolgd ...

Phormium tenax

Als ik zeg dat deze plant bij ons luistert naar de naam Nieuw-Zeelands Vlas, dan weet je meteen ook waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Deze plant uit de lelie familie is dus een exoot. Niet iedereen zal hem dan ook met succes kunnen houden. Maar deze foto's zijn getrokken in de Botanische Tuinen van Utrecht, en daar kennen ze nu ook niet meteen een mediterraan klimaat. 

Zelf was ik toch vooral geïntrigeerd door het tweede deel van zijn naam. Vlas. Dat blijkt hij te danken te hebben aan de taaie bladvezels die recht naar de top groeien. De Maori's gebruikten deze vezels om touw, kleding en andere zaken te vlechten. 

  

Phormium tenax is een bijzondere accentplant. Hij is architectuur op zich en contrasteert in de zomer door zijn verticale bladeren, in de herfst door zijn sterke contouren (wat de eerste foto mooi aantoont) en in de winter en vroege lente door zijn wintergroene blad. Hij bloeit in juli-augustus en houdt hier indrukwekkende zaaddozen aan over, die hoog boven de plant uitsteken.

Je vindt deze vlaslelie in verschillende kleuren. De cultivar "Variegatum" is bontbladig met wit-roze gestreepte bladeren, "Sundower" is bronsgroen met gele rand en "Atropurpureum" heeft een bruinrood blad. Die laatste hoop ik eens te combineren met taxus.

Clematis orientalis

Ik volg enkele workshops plantenkennis bij Modeste Herwig, in de Botanische Tuinen van Utrecht. Deze Botanische Tuinen zijn een echte aanrader. Je vind er een enorme variëteit aan planten en vooral een erg bijzondere rotstuin. Alle planten zijn zorgvuldig aangegeven met naambordjes en je kan er echt op ontdekkingsreis om jouw plantenkennis uit te breiden.

Zo ontdekte ik er vorige week deze laatbloeiende Clematis orientalis.  Hij heeft een grijsgroen geveerd blad, dat op zich al de moeite waard is. En hij bloeit nog steeds met gele klokjes, die uiteindelijk resulteren in mooie zaadpluizen. 

Clematis orientalis is erg winterhard, en mag je in het voorjaar flink terugsnoeien. Het is uiteraard een klimmer (clématis is het oudgriekse woord voor "een klimmende plant"), maar je kan hem ook toepassen als bodembedekker. Hij stelt niet zo veel vereiste naar de bodem, als deze maar voldoende vochtig is. En hij houdt het meest van gefilterd licht. 

Je houdt niet zo van geel in de tuin? Dan heb je deze keer ongelijk ...

Herfstkleuren

Heb je de eerste herfstkleuren al opgemerkt? Dit is een wonderlijk tuinseizoen, en wie zijn beplanting zorgvuldig heeft gekozen kan vandaag extra genieten. 

Mooie herfstkleuren krijg je bijvoorbeeld van Amelanchier, Liquidambar, Liriodendron en van de vele Acers. Maar je hoeft het zeker zo groot niet te zoeken. Op deze foto's zie je een eenvoudige combinatie van terracotta potten met pioenen en hosta, tegen een groene achtergrond van Hydrangea, Hibiscus, Potentilla en (in de verte) Salvia Amistad.

De terracotta versterkt de herfstkleuren, en het zachte herfstlicht maakt alles feeëriek. Wat de potten op deze foto's ook aantonen, is dat je geen grote tuin moet hebben om voluit van de seizoenen te genieten. Zoals gezegd, een doordachte keuze van planten en dan de natuur zijn werk durven laten doen. 

Zo moet je de hosta niet meteen wegknippen als het blad zijn frisheid heeft verloren. Want ook al is het blad op zich gehavend en ten dele verdord, het kan nog steeds een boeiende combinatie aangaan met zijn omgeving. Vind je niet?