Mahonia japonica of Mahonia x Media

In onze tuin staat een wat ouderwetse heester, waar ik elk jaar een beetje meer sympathie voor begin te krijgen. Vooral in deze tijd van het jaar. Als ik de tuin in trek om bladeren te harken, mollen te vangen of meer structurele bijsturingen te doen, kan ik hem niet gewoon passeren zonder even dag te zeggen. Het is een Mahonia, aangeplant voor mijn entree hier en ik ben er nog steeds niet uit of het Mahonia japonica of Mahonia x media is. Die laatste is een hybride van de eerste (en Mahonia lomariifolia) en moeilijk te onderscheiden. Enfin, veel moeilijke namen om mijn eigen observatieproblemen wat te camoufleren.

Net zoal ik, zou je deze plant op het eerste zicht een ouderwets karakter kunnen aanwrijven. Maar hij heeft o zo veel troeven. Zijn bijzondere architectuur zorgt voor een constante in de tuin, omdat hij wintergroen is. Wintergroen, maar met een prachtige wijnrode herfstkleur. Hij bloeit in de winter, op een moment dat je hem er echt dankbaar voor zal zijn. Bovendien lokken de bloemen bijen en insecten en hebben zij een zoete geur. En dan zijn er nog de blauwzwarte, eetbare bessen. Vogels zijn er dol op.

Zijn naam dankt Mahonia aan Bernard McMahon, die in de 18e eeuw naar Philadelphia migreerde en er een kwekerij startte. Al kweekte hij het Amerikaanse broertje (Mahonia aquifolium) dat lager blijft en in België op de lijst van invasieve planten staat. De aziatische soorten - zoals die in mijn tuin - zijn schaduwtoleranter en worden groter (Japonica 2m en sommige x media zelfs 4m). Het zijn gemakkelijke planten, waar je weinig omzien naar hebt. Snoeien doe je enkel als hij voor jou te groot wordt. Dan doe je dan na de bloei.

     

Garden Design (teNeues)

 

Toen ik een basisopleiding tuinontwerp volgde, stond dit boek op de lectuurlijst. Dus liet ik het plichtsgetrouw onder de Kerstboom leggen, vanwaar het rechtstreeks in de boekenkast belandde. Er was telkens weer een ander boek dat meer mijn aandacht trok. Tot ik plots wat leesvoer nodig had voor korte, vluchtige momenten. Daar leek dit werk me ideaal voor.

Helaas. Mijn vluchtige momenten momenten waren blijkbaar niet vluchtig genoeg voor dit boek. Over de tuinen zelf ga ik me niet te veel uitspreken. Smaak is goesting, zeggen ze hier, en de meeste waren niet mijn goesting. Wat ik de uitgever wel verwijt is dat de foto's haast nooit een volledig beeld geven. En voor de tekst moet je het ook niet doen : je krijgt slechts één alinea uitleg per tuin. In vijf talen, weliswaar.  Maar het was niet mijn bedoeling een vergelijkende taalstudie aan te vatten.

De Kerst komt er weer aan, en als je nog twijfels had voor dat laatste lege plaatsje : niet doen! Ik ga het hier niet in vijf talen herhalen. Lees gewoon mijn vorige tuinboekbesprekingen, daar vind je zeker iets beters tussen.

Polypodium vulgare

De (gewone) eikvaren is inheems in onze streken, en het is een straffe bodembedekker. Hij houdt niet van volle zon, maar daar staat tegenover dat hij droge grond in volle schaduw aankan. En dat is weinig planten gegund. Neem daarbij dat hij wintergroen is, en dan weet je dat je een echte topper voor je hebt.

Deze varen wordt slechts 30 cm hoog, maar heeft door zijn blad een mooi architecturaal effect.  Dit blad is leerachtig, en enkelvoudig geveerd. Aan de onderzijde heeft het roodbruine sporen, die mee bijdragen aan zijn textuur. Je kan hem toepassen in een bostuin, rotstuin of graveltuin. Maar ook in een informele tuin of cottage tuin.

Polypodium vulgare is een gemakkelijke plant. Ziekteresistent, weinig last van ongedierte, tolerant voor vervuiling, ongevoelig voor strenge koude of zeewind. Je hebt er dus geen omzien naar. Knip enkel na de winter dode of beschadigde bladeren weg, het nieuwe blad zal snel verschijnen.

  

detuinontwerper.be : Project "Ayako Rokkaku"

 

Of hoe een jungle weer ruimte wordt. Gisteren en vandaag werd die gigantische mastodont uit de voortuin geveld, waardoor het huis weer zonlicht zag. Ook de andere beplanting werd grotendeels verwijderd.

Drie bomen blijven staan, om de tuin structuur en maturiteit te geven : de groenblijvende Magnolia, de tweestammige Liquidambar en die andere mastodont die de tuin rijk was : een imposante Canadese eik. Ze werden allemaal grondig opgesnoeid.

Tenslotte is er nog het verhaal van de Rhodo's, die de achtertuin voor ongeveer een derde hadden ingenomen. We hebben ze goed kort gezet, zodat ze aan een tweede leven kunnen beginnen. Met zo'n schitterend onderstel zie ik voor hen een mooie toekomst weggelegd...